Kortrijk Blogt!

Begijnhof Kortrijk by Kortrijk Flickr

Als er één rustmoment is in mijn bruisende stad, nu in vakantiestemming, dan is dat wel het prachtige begijnhof. Een zenmoment midden een druk stadscentrum.
In 1240 kocht Johanna van Constatinopel, gravin van Vlaanderen, een huis in Kortrijk waarin reeds begijntjes intrek hadden genomen. Begijnen waren jonge meisjes, vrouwen van alle leeftijden, weduwen, die in tegenstelling tot kloosterzusters (eeuwige geloften) enkel geloften aflegden van soberheid en gehoorzaamheid. Toen dit huis te klein werd, keek men uit naar de huidige locatie, nabij de Grote Markt, in de vertrouwde schaduw van de torens van de St.-Maartenskerk en de O.-L.-Vrouwekerk. De zeventiende eeuw was een grote tijd voor het Kortrijks begijnhof, de aartshertogen gaven de toestemming om de bevolking van 52 begijnen te overschrijden. In sommige begijnhoven van Gent en Mechelen telde men soms meer dan 2000 begijnen. Deze vrouwen waren vrij om uit te treden en te huwen en dienden dan het begijnhof te verlaten. Begijnen legden geen belofte van armoede af, behielden een eigen inkomen en moesten voor hun eigen huishouden zorgen. 
Met het overlijden van de bijna 100- jarige Marcella van Hoecke , grootjuffrouw van het klein Begijnhof in St.-Amandsberg, is het allerlaatste begijntje ter wereld, nu Marcella Pattyn (op 18 augustus 2008 wordt zij 88).

Het allerlaatste Kortrijkse begijntje Marcella Pattyn – foto Stadskrant Kortrijk

Marcella ruilde drie jaar geleden, met spijt, haar huisje in het begijnhof voor het rusthuis St.-Jozef. Een bronzen beeld van haar kun je bezichtigen sinds 2001 in het begijnhof.

Bronnen : Stadskrant Kortrijk, wikepedia, boek : de geschiedenis van Kortrijk – Lannoo

Ildé